محصور در مه

سرود همراهی است

نفسهای همنوردم

آسمان گریان

          زمین خندان

                  دخترک لرزان

                            شعله ی شومینه رقصان

چنان سر در گریبانم

که گر افتی یا خفتی

                         مرا هیچم پروای عزیزان نیست.

چنان سر در سرای خویش دارم

که گر سوزد ، یا ریزد    

                 سرای دوستداران 

                      مرا هیچم پروای عزیزان نیست.

سر خوشم از خواب خوش بیداری ام .   

بر ترکه های نتراشیده کنار

ردیفی از گنجشکهای عریان

و بالهایی گشوده بر آتش

آفتاب غروب کرده

قله دماوند اما

سرخ گون است هنوز

در انتهای جاده ای بن بست

خفته درسینه ی کوهی بلند

روستای زیبای کهن سال

با درختانی دیر پا و استوار

سرکشیده بر آسمان لاجوردی

با جویبارهای زلال و خیال انگیز

میوه های آب دار و رنگی

دخترکان زیبا روی گیس بافته

مردانی تنومند و کاری

و زنانی صبور و قدردان

چه طعمه ی لذیذی است

برای هجوم نامردمان

نامش را بر برفها شاشیده

مرد با سوادی است

خود شیفته

صدای لوبیای قرمز

در سینی کوچک زن

پیشقراول قورمه سبزی

شب پره های پشت پنجره

گم کردگان نور مهتاب

و مارمولک هایی که بر شیشه ایستاده اند

کی خواهد شد برون از تن

این خفته ی سنگین

نفس

تا کجا با خود کشم این بار را

با که گویم هر کجا این درد را

یا سر آ یا ترک این کاشانه کن

رخت بر بند از تنم

خانه را ویرانه کن