برای دیدن گلهای ریز

بر بوته ای نا شناس

بر سنگلاخ دامنه زانو می زنم

به سیاهی فضا

آبی آسمانی می بخشد

                       زمین

تکیه بر تک درخت تنهایی

غرق در رویای بی پایان

گفته هایم :                                                                                                                                                      

                ناله های ناساز بی انجام

ناله هایم:

             زخم درد ، عشق بی آغاز

آه از این درد تنهایی

وه از این زجر بی یاری

        نیست پایان این ره صد ، دام را

       نیست راهی که رساند به یقین ، دل را  

زوجی از تاریکی پارک

به روشنایی فانوسی می روند

با زبان اشاره حرف می زنند

حرف هایی که باید دید