زمستان می رود آخر

اگر چه سوزناک و درد آلود

چوانه می زند نازک تن سبز خون آلود

نمی ماند هیچ سرما و سردی

که خورشید می تابد به هر روز

روان خواهد شد آن جویباران ز چشمه

فرو می ریزد آنگاه

یخهای سرد و خفته بر رود

سبز خواهد شد دشت سیاه مرگ آلود

تا سراید بار دیگر نغمه های خوشتر آن رود