دنیای غریبی است.و عجیبتر دنیای ذهن او .
آدمی در میان این همه هم نوعش بد جوری تنهاست.تنهای تنها. و تجلی این تنهائی در لحضه های با خود بودن (تفکر )نمایان خواهد شد.
در این بزنگاه خاص است که بهترین لخظه های عمر آدمی در قالب آنچه مردم میگویند <خاطره >شکل میگیرد و همیشه جاودانه میماند.
آنچه در این خاطرات جای کاملا خاص خود را دارد به گمانم دوست است.دوست
