زمان با شتاب می رود و من استوار بر جای مانده ام

با خود می اندیشم

                   «به کجا چنین شتابان»

غرق در سکون خود

ایستاده بر قله ی آرامش خیال

به دور از هیاهوی شتابناک لحظه ها

نه به آینده که به حال نگاه می کنم . . .

چه کرده ام که نیاز به شتاب و آینده داشته باشد

آینده ی من هم اکنون است

فراموش شده و مانده در زیر

                                          غبار سنگین رخوت و بی حرکتی