دریچه ای به اندازه سر یک نوجوان یا شاید هم جوان جای گرفته در دروازه ای آهنی به بلندای چند آدم

تنها راه تماشای سربازی است که هر روز صبح و غروب از جلوی سازمانش گذر می کنم .

با چشمانی حسرت آلود به گمان اینکه در این طرف دریچه آزادی موج می زند .

 غافل از آنکه فقط دریچه این طرف کمی بزرگ تر است .