در برنامه کوه پیمایی  از خلخال به اسالم میان درختانی انبوه حلزونی دیدم که بدون لاک و کاملا برهنه از عرض جاده کوهستانی باریک و گل الود میگذشت. بدون کوچکترین چشم اندازی
  از جنگل روبرو. به نظرم این صحنه استعاره ای تمام عیار از انسان امروزی امد تنها اسیب پذیر و امیدوار به اینده و جهان روبرو. من عکس ان موجود را دارم .
تجسم تنهایی