نقس در سینه ام نالید

تنم چون بید لرزید

خدایا در کدامین سرزمین ام من

چنین خوار است  و بی ارزش

جان انسان ها ،

گلی را در میان دستهای

باغبان مرده اش

می فشارند سخت و

پرپر می کنند از بیم جان

هاله ای از غم وجودم را گرفته

سحابی باید و باران عشقی

تا بشوید آنچه ناپاکی و درد است .