گاهی فکر می کنی برای چی بنویسم؟ برای چه کسی؟ چه چیزی را بگویم؟ در باره بار کمر شکن سنت که حالا دیگر زانوانم توان تحملشان را ندارند؟ درباره این بنویسم که چطور این بار گران را از پشت بیاندازم؟با کمر خمیده ام با توان به تاراج رفته ام چه کنم؟زخمهایی را که حمالی هزاران ساله سنت در روحم ایجاد کرده چطور درمان کنم؟

              نوشتن هم مثل خیلی از کارهای دیگر انگیزه میخواهد. حس و حالی برای گفتن. امیدی برای یافتن مخاطب. دلخوشی از اینکه نوشته ات خوانده می شود و با کسی که شاید هرگز ندیده ای همدلی می کند.کسی دور و ناشناخته بعد از خواندن حرفهای تو سری تکان می دهد،لبخندی می زند و تسلای دلی می یابد.

              با این همه می نویسی و هنگامی که قلم به دست می گیری دیگر مخلوق نیستی حتا از نوع اشرفش،خالقی هستی قادر متعال و فعال ما یشا. الهه ای هستی که می آفریند ورای تمام بایدها و نبایدها و می دانی که نوشتن خود معجزه ای است دریافتن مخاطب و ایمان داری به یافتن چیزی که از نوشتن زاییده میشود.