نه سلامی

          نه علیکی

در ایامی که دیوار به دیوار

می سپردیم روزگاران

            به دیار فراموشی

همسایه ی ما رفت

و نه حتی خداحافظی پایانی

*

یاد دارم

روزگاری که نه چندان دور است

آن زمانی که هنوز

واژگان معنی ی  خود داشتند

و نبود هیچ مجازی در کار

آن زمانی که محبت ، دوستی ، عشق

نه بر لب ها

که در قلب ها  جاری بودند

شبهایی چه طولانی و دراز

در کنار همسایگان ، خوش و ناز

 می رسانیدم شبان تا نیمه به راز

تخمه های سیاه و دانه های قرمز انار

نارنگی هایی با پوستهای روشن و صاف

قلیانی با دودی سفید

کوزه ای که در آن

عروسک کوچک پلاستیکی غوطه می زد

در گوشه ی اتاقی پر از خنده و شادی

با دخترکان دور از گناه و زشتی

نقش عشق می زدیم و تار و پود زندگی می بافتیم

همسایه ما رفت

گویی که نبوده است از اول

من نمی دانم چه نامی داشت

یا از کدام تیزه و خانه ای بود

شاید این

این جدایی سرد و تاریک

نشانه ایست از

دنیای جدید

دنیای مدرن عصر جدید